Wat is nou een mooiere plek om een dag als deze te beginnen, dan bij Benjamin in Het Poldermas. Wie er nog nooit eerder was binnen geweest, keek zijn of haar ogen uit. De rest eigenlijk ook, want het is schier onmogelijk om hier binnen te stappen zonder telkens weer iets nieuws te ontdekken. En dan is onze gastheer van dienst zelf nog niet aan het woord geweest. Wat begint met de aansporing om toch zeker van de pannenkoeken te proeven, die naast allerlei andere hapjes de tafels in het meest alternatieve museum van de regio vullen, ontaard al snel in een woordenwaterval die zijn weerga niet kent. Persoonlijke geschiedenis vermengt zich naadloos met die van het grenspark.
Het enthousiasme van Benjamin voor de regio en diens lange historie is grenzenloos en aanstekelijk. Van zijn jeugd in de 'blokkendoos' in Burcht naar de polders bij Doel, wanneer Benjamin begint te vertellen kun je een speld horen vallen. Moet ook wel, want bij zoveel enthousiasme hoort ook een mate van verwarring die het verhaal alleen maar mooier maken. Dat leidt gelukkig ook tot veel geïnteresseerde vragen uit het geboeide publiek. En aanvullingen natuurlijk, want iedereen die hier aanwezig is heeft wel zijn eigen rol in de regio. Een eigen verhaal. Hoe leuk is dat?
Eenmaal het gelukt is Benjamin het zwijgen op te leggen, wordt het gezelschap overgenomen door Gids Johan. Johan neemt ons mee naar buiten, de straat en de dijk op. Voor deze keer een volwassen versie van een rondleiding die deel uitmaakt van het pakket dat de Grensparkgidsen hebben ontwikkeld voor de schooljeugd. Met natuurlijk een spelelement, nu ja een heleboel spelelementen, worden we op een heel andere manier door de geschiedenis van het grenspark geleid. Via Joos Vijd en Farnese komen we uiteindelijk uit bij de Hertog van Arenberg. Een korte zin, maar lekker in de buitenlucht makkelijk twee uur geschiedenisles die jong en oud kan genieten.
De aanwezigen blijken stuk voor stuk behoorlijk goed op de hoogte van de geschiedenis van onze polders, dat leidt geen twijfel. Toch hoeft Gids Johan zich geen zorgen te maken, zijn uitgebreide aaneenrijging van faits divers gaat erin als gesneden koek. Als Gods woord in een ouderling, zouden de Katholieken smalend over de Staatsen zeggen, maar dat zat dan weer niet in zijn uitleg over de 80-jarige oorlog. In plaats daarvan liet hij iedereen met een ouderwets spelletje 'Schipper mag ik overvaren' beleven hoe ingenieus Farnese's blokkade van de Schelde heeft kunnen leiden tot de inname van Antwerpen. Het kind in ieder van de aanwezigen kon ongegeneerd naar boven komen.
Eenmaal terug in Het Poldermas was er nauwelijks nog tijd om het spel goed af te ronden. De tijd begon te dringen, het water stond aan de lippen, nu we toch met beeldspraak aan het gooien zijn. Er was nog een laatste luik aan deze middag. Ditmaal niet geschilderd in opdracht van Joos Vijd, maar in de vorm van een bezoek aan De Leutige Geit een beetje verderop. An en Peter vingen het gezelschap met veel enthousiasme op. Pal naast de geitenstal was een tent opgericht, waar een keur aan hapjes werd geserveerd. Bedenk iets met kaas en je mag er bijna van uitgaan dat het hier geproefd is in de versie met geitenkaas.
Na al het enthousiasme voor de regio van vandaag, is Peters verhaal over de werking van zijn bijzondere boerderij nog net dat tikje specialer. Wanneer hij begint te vertellen over zijn dieren en de mensen met een beperking die hem daarbij helpen, word je overvallen door de liefde die er achter steekt. Na de passie voor het bewaken van de geschiedenis en het leggen van de link tussen heden en verleden, staan we hier bij iemand die met beiden voeten in de modder geniet van wat deze fantastische regio allemaal te bieden heeft. Ieder op zijn eigen manier, elk volgens eigen vermogens. Samen maken we Grenspark Groot Saeftinghe, ook vandaag weer.
Marc GF Zaan